Het is vakantie en de kleinkinderen komen logeren. Altijd weer een gezellige tijd.
Column van juffrouw Raadgever
Vooral als het ’s avonds lang licht is en na een warme dag je nog heerlijk buiten kunt zitten. Zodra het wat begint te schemeren steken we de lantaarns aan. Vooral de kinderen kunnen haast niet wachten tot het zover is. Met zo’n lange aansteker mogen ze dan ook om de beurt helpen. De kleinste verzucht dat het nu pas echt gezellig gaat worden. Als dan ook nog de ijsjes uit de vriezer rond gedeeld zijn is het plaatje compleet. Al snel komt de vraag of opa of oma vertelt van vroeger.
Een van de kinderen had pas verkeersexamen. Ze vertelt dat ze op de fiets door een gedeelte van de wijk moesten rijden. Voordat ze op pad gingen kregen ze een felgekleurd hesje aan met een nummer op de rug. Weken hadden ze op vrijdag op het schoolplein geoefend. Je hand uitsteken en zo. Ook hadden ze op een formulier de verkeersborden moeten benoemen. Met een beetje multiepliegok, zegt ze lachend. Ja, ze moesten uit drie verschillende antwoorden de goede kiezen. En tuurlijk weet ze ook wel dat het Multipli-choice heet. Er was hen vertelt dat er op verschillende plekken iemand van de politie zou staan. Zij moesten controleren of iedereen zich wel netjes aan de verkeersregels hield. De kinderen waren allemaal om de beurt van start gegaan en het was echt een makkie.
Ja, zo stom iemand had toch zijn telefoon meegenomen en je raad het al, hij werd tijdens het examen gebeld. En weet je door wie? De meester. Hij had gezien dat de telefoon niet meer op het tafeltje lag en wilde de proef op de som nemen. Met het geluid van de telefoon aan reed de jongen dus langs een van de controleposten. Gelukkig was hij zo wijs om het ding lekker te laten doorspelen. Wel was hij afgeleid geweest en had langer dan nodig was staan wachten tot hij de weg over kon steken. De politieagente had het muziekje ook gehoord en meldde later dat nummer acht wel hele vrolijke muziek op had staan tijdens de rit. Later begreep ze wat er aan de hand was. Iedereen uit de klas had het diploma gehaald. Na de vakantie mogen een paar kinderen uit de klas de ouders helpen met de draaibare hekken, bij het laten oversteken van de jongere kinderen. Ouders van kinderen of een oudere vrijwilligers helpen, per toerbeurt, vertelt ze.
Dan vertelt oma dat zij verkeersbrigadiertje is geweest. Haar eerste vrijwilligers baantje. Toen was er nog niet zoveel verkeer dan nu maar het was toen ook wel nodig. Je moest voor je verkeersdiploma minimaal een voldoende hebben op alle onderdelen. Je mocht jezelf opgeven en dan werd er geloot. Twee jongens en twee meisjes. Aan het eind van de grote vakantie moesten ze vier middagen achterelkaar op het politiebureau komen en kregen ze extra verkeer les. Ze hadden een hele leuke agent. Hij grapte dat ze met het Spiegelei niemand om zijn oren mochten slaan. Het fluitje was alleen om de kinderen te laten weten dat ze mochten oversteken. En niet om naar een leuk meisje te fluiten, heren. Dat hadden ze moeten beloven. Ze kregen de laatste middag nog weer een soort examen. Er werd op het plein achter het politiebureau nog even geoefend en toen moesten ze er klaar voor zijn. Elke school kreeg een plek aangewezen, ergens langs de routes naar de scholen, waar er geholpen moest worden met het oversteken. En twee witte regenjassen met zuidwesters. Ze waren van een zwaar soort plastic. Daar moesten ze het alle vier meedoen. En zo kwam het dat vooral de jas niet iedereen paste. Oma verzoop erin en de rand van de zuidwester was ook aan de grote kant. Er zat een elastiekje om je kin zodat het niet kon afwaaien. Er is nog een foto van. Als het droogweer of warm was mochten ze alleen de witte koppel om. Die had een riem schuin over de schouder en een om de buik. In de riem kon de stok van het Seinbord gestoken worden. Het Spiegelei. De oversteekplek was in hun geval bij een brug en een brede weg die naast het water liep. Van driekanten kwam het verkeer. Wat voelden we ons groot en belangrijk. Verhalen over het toch doorrijden van automobilisten en fietsers waren er toen ook al. Zo nu en dan kwam een agent meekijken. En toch in de loop van de jaren is dat duidelijk de oorzaak dat het steeds meer door volwassenen overgenomen moet worden. Ook de rood/wit draaibare paal is er niet voor niets.
Wel jammer eigenlijk want het was best een bevoorrecht ‘baantje’. De meeste brigadiertjes waren er trots op. Het was ook leuk om te doen.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
